کد مطلب:29984 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:98
ای پسرم! بنی امیّه در مجالسشان زبان به دشنام گفتن به علی بن ابی طالب علیه السلام می گشایند و در منبرهایشان وی را لعن می كنند. سوگند به خدا، در حقیقت، آنان دو بازوی او را گرفته اند و او را به آسمان می كشند (عزّت می بخشند). بنی اُمیّه به ستایش گذشتگان و پیشینیان خود می پردازند؛ امّا چنان است كه گویی چیزی گندیده تر از شكمبه مُردار را می گشایند! چنین است كه تو را از دشنام گفتن به علی علیه السلام نهی می كنم!».[1]. ر. ك:ج 8، ص 428 (علی از زبان بزرگان/عامر بن عبد اللَّه بن زبیر).
6358. الأمالی - به نقل از صالح بن كیسان -:عامر بن عبد اللَّه بن زبیر (كه از خردمندان قریش بود)، شنید كه یكی از پسرانش از علی بن ابی طالب علیه السلام بدگویی می كند. پس به وی گفت:پسرم! از علی علیه السلام بدگویی نكن؛ چرا كه دین، چیزی را نساخته است كه دنیا بتواند آن را منهدم سازد، و دنیا چیزی را نساخته است، مگر آن كه دین، آن را نابود كرده است.